पाउलखुणा

रातराणीच्या सुगंधाबरोबर तुझी आठवण आली,
मनाच्या कोपऱ्यातून तू अवचित समोर आलीस.
इतके दिवस तुला जणू विसरलो होतो,
पूर्वीपेक्षा आनंदात राहायच्या प्रयत्नात होतो,

पण,

रातराणीच्या सुगंधाबरोबर तुझी आठवण आली,
मनाच्या कोपऱ्यातून तू अवचित समोर आलीस.
अशीच अचानक पावसाची सर आली,
माझ्या मनाला चिंब भिजवून गेली.
तुझ्या बरोबर भिजलेलो हे आठवले,
आणि मुसळधार पावसात एकाच झाडाखाली थांबलेले आठवले,
तसच भिजल्यावर पोटभर खाल्लेले आठवले,
मला सोडून जाताना तुझे बावरलेले ध्यान आठवले
नुसते ढग दाटून आले तरी मला तुझी आठवण येते,
पाऊस पडू लागला की तू माझ्या समोर उभी राहतेस.

कशाला अजून माझ्या मनात दडली आहेस?
आणि अशी अधे मध्ये मला त्रास देते आहेस?
तू जाताना सगळे घेऊन गेली होतीस,
मला काय माहित होते की,
वाटेवर तुझ्या पाउलखुणा ठेवणार होतीस...

पावसात रडत बसू नकोस

पावसात रडत बसू नकोस, पावसात कुढत बसू नकोस,
पावसात कष्टी होऊ नकोस, पावसात दुख्खी होऊ नकोस.

प्रत्येक पाऊस असा झेलून घे चेहऱ्यावर,
थेंब अन थेंब मुरून जाऊ दे तुझ्या उघड्या निधड्या छातीवर.

पण त्याला कोरडा परत जाऊ देऊ नकोस,
तुझ्या अश्रुंचे पाणी दे त्याला आणि देऊन टाक त्याला तुझी दुख्खे.

घेऊन जाऊ दे ते सगळे त्याला कोठेतरी दूर,
बरसून बरसून तोही होईल मोकळा, आणि तू ही होशील मोकळा... ओला चिंब...

तरंग

पावसात भिजल्यावर मनाचा रंग उडतो,
पोपडे निघालेल्या भिंतीसारखा पाउस मन उघडे करतो.
काळाने झाकलेल्या जखमा परत ताज्या होतात,
ठसठसणाऱ्या आठवणी पुन्हा पुन्हा उठतात.
तुझ्याबरोबर पावसात घालवलेले काही क्षण,
मनात तरंग उठवतात, पण...
मन शांत व्हायला पाऊस थांबायची वाट बघतात!!!

अन ती गेली...

पावसाची चाहूल,
मनात काहूर,
ढगांची दाटी,
आठवणीतल्या भेटी,
मातीचा वास,
तिचाच भास.

सरींच्या लाटा,
वाऱ्याच्या वाटा,
ढगांच्या होड्या,
विजांच्या शिड्या,
धुक्याचा फेटा,
डोंगराच्या माथा.

जुना पाऊस,
जुना मित्र,
दर वर्षी,
निमित्तमात्र,
घेऊन येतो,
तिचे पत्र.

धरती भिजली,
आसवे थिजली,
एकाच ओळ,
मनात भिनली,
"येते मी",
अन ती गेली...

निसर्ग

निसर्ग सुंदर, मुग्ध, हासरा;
फुल-पानांमधुनी हसला.

निसर्ग रुसला, फुगला, रडला;
पाऊस होऊन बरसला.

निसर्ग चिडला, क्रोधीत झाला;
वादळ-विजेतून चमकला.

निसर्ग निजला, शांत जाहला;
उन होऊनी ढगात दिसला...

मुलांची दुनिया

तुला दिसते का रे आकाशातली परी?

शापाने काळी झालेली सुंदर राजकुमारी?

तुला दिसतो का रे तीन तोंडांचा राक्षस?

गूढ अंधाऱ्या किल्ल्याचा काळाभोर रक्षक?

तुला दिसतो का रे राजाचा उडता घोडा?

लंगड्या चेटकीचा तो तटबंदी वाडा?

दिसते का तुला राजकुमाराची लढाई?

ऐकू येते का सवाई थापाड्यांची एक से एक बढाई?

मला हे सग्गळे दिसते,

सग्गळे ऐकू येते.

तुला काय दिसणार आणि तुला काय ऐकू येणार?

तुझे डोके नेहमी सरळच धावणार

मुलांच्या गोष्टीत मोठ्यांचे काय काम?

अरे आमच्या मनाच्या जादूला इथे नसतो लगाम.

मुलांच्या राज्यात मुलांनीच यावे,

मोठ्यांनी आपले मोठ्ठेपण वेशीबाहेर विसरावे...

अज्ञात खोल निळाई...

अज्ञात खोल निळाईच्या शोधात काल रात्री मी प्रवास सुरु केला...मी कोण,कुठला, कुठे चाललो आहे, काय अस्तित्व आहे माझे, माझा इथे येण्याचा हेतू काय, असे आणि बरेच प्रश्न मनात थैमान घालू लागले. विचारांच्या वेड्या वादळात मी आपली नाव हाकत होतो. 'एकला चालो रे'. किती तरी विचार मनाची पोकळी भरून काढत होते. माणूस विचारच का करतो? मुळात माणसाला विचार करायला डोके आणि मनच का असते? जर स्वतःचाच विचार करणारे मन असेल, तर जनावरांना लागणाऱ्या भुकेत आणि आपल्या भुकेत अंतर ते काय? अधांतरी त्रिशंकू सारखे तरंगत आहोत आपण. ना पूर्णपणे जनावरांसारखे जंगली झालो आहोत, ना देवासारखे उदात्त... माणूस असल्याबद्दल हसावे कि रडावे मग? दुसऱ्याचे दुक्ख बघून जो पाझरतच नाही, त्याच्या सारख्यात आणि सह्याद्रीच्या कातळात फरक तो काय? तो कातळ पावसाळ्यात हिरवळतो तरी, पण माणूस हा दुसऱ्याच्या अश्रुपातातही आपला स्वार्थच बघतो...

मोती

मी तुझ्या डोळ्यांत बघावे,

तू माझ्या डोळ्यांत 'तुला' बघावे.

श्वासांचा संगम व्हावा,

गालांचा स्पर्श व्हावा.

ओठांची थरथर व्हावी,

बोटांची गुन्फण व्हावी.

शब्दांनी मूक व्हावे

भावनांनी मुक्त व्हावे

असे एकमेकांत झिरपत जावे,

आणि मनाच्या तळाशी, शिंपल्यामध्ये मोती व्हावे...

तू अन् मी...

माझ्या हाताच्या तळव्यामध्ये मी तुझा चेहरा धरला,

तुझाही तळवा हळूच माझ्या केसांमध्ये फिरला.

डोळे गुंतून गेले, अन् शब्दही गोंधळले,

अशा अवस्थेमध्ये आपण तासन्तास घालवले.

एक अक्षरही न बोलता प्रेमगीत गात होतो,

भर उन्हात, भावनवेगाने चिंब न्हात होतो.

दोघांमधले अंतर सरले, दूर झाला दुरावा,

दोघांमधल्या एकरुपतेचा हा तर एक पुरावा.

 

माझ्या मिठीमधेही तू चुळबुळ केलीस,

मी मिठी घट्ट करावी म्हणूनच ही चाल खेळलीस.

मीही मग तुझ्या छातीवर डोके घुसळले,

तुही बाळाला बिलगावे तसे मला जवळ घेतलेस.

त्याच वेळी दूर क्षितिजावर नभ धरणीला भेटले,

अशा सांजवेळी माझ्या ओठांवर तुझे ओठ टेकले...

मिठी

हात तुझा हातात असावा,

शब्द नसावे ओठी,

काळही क्षणभर थबकावा,

अशी असावी मिठी...

 

 

हात तुझा केसात फिरावा,

धडधड व्हावी उरी,

भवनावेगही न आवरावा,

कोणे एके दुपारी...

 

 

हात तुझा गळ्यात पडावा,

थरथर व्हावी अधरी,

जणू उचंबळून याव्या,

फेनील सागरलहरी...

गाल तुझे ओंजळीत घ्यावे,

चुंबन द्यावे भाळी,

डोळ्यांनीच वदणारी असावी,

भाषा असली निराळी...

मला तुझे आवडते

मला तुझे आवडते

लाटांसारखे खळखळून हसणे.

माझ्यावर रागावणे,

आणि सगळा राग गालात फूगवून लपवणे.

भीतीने कावरेबावरे होणे,

माझ्या आठवणीने मधेच कोठेतरी अस्वस्थ होणे.

तुझे ते काळीसारखे उमलणे,

हळूच गालात हसणे, मधेच माझी थट्टा करणे,

मी चिडवल्यावर मात्र लाजेने तू लाल होणे.

आकाशीच चंद्र बघणे,

अथांग विस्तृत सागर बघणे,

शांत एकटे निश्चल बसणे,

माझ्याकडे बघत राहणे,

पावसात चिंब भिजणे,

आणि...

आणि गोड गुलाबी थंडीमध्ये

हळूच माझ्या मिठीत शिरणे...

रेशीमतारा

गगनमंडपी चमकून गेली एक विजेची रेघ,

वाजत-गाजत मागून आले काळे काळे मेघ.

वरातीतूनी हळूच आला मृदगंधित चंचल वारा,

नवरदेवावर उधळण्या गार गार ह्या गारा.

नवरोबांचे आगमन झाले वादळवाटेवरूनी,

तप्त वधुही वाट पाहते डोळ्यात प्राण आणूनी.

पाउस आला घेउन संगती थेम्ब टपोरे गोल,

धरणीलाही उधाण आले गाऊ लागली बोल.

वृक्षलताही पाहु लागल्या वरदेवाचे रूप,

नववधूला भिजवून टाकी सर्व ऋतूंचा भूप.

पती-पत्नीचे मिलान झाले सहस्त्र जलधारांनी,

पाउस धरणी बद्ध जाहले नाजूक रेशीमतारांनी...

तुझे डोळे

तुझे डोळे मला नेहमी छळतात,
मी समोर असताना माझ्याकडेच बघत बसतात...
तुझ्या डोळ्यांच्या खोलीचा मी अंदाज़ घेत असतो,
खोल काळ्या डोहाचा जणू तळ शोधित असतो...
माझा चेहरा तुझ्या डोळयांमध्ये तरंगत असतो,
पण मी मात्र तुझ्या डोळयांमध्ये कधीच बुडून गेलेला असतो...

This poem is about one of Kansa's (Lord Krishna's Mama) servant/dasee, 'Kubja'. She was very ugly looking and physically deformed in shape ( the hunchback woman ). Recently read a marathi novel 'अजून नाही जागे गोकुळ' about her written by famous marathi author 'गो. नी. दांडेकर'. Can't put everything on this blog, however I could feel the pain Kubja went through... She suffered a lot. Her mother was killed by Kansa in front of her eyes and still she didn't have any choice but serve the cruel Kans.

She awaits the arrival of Lord Krishna, who will end this nightmare. She urges Lord Krishna to come for the rescue.. I have tried to put her pain in words here...

कुब्जा

वाट पाहते आहे कृष्णा, मधुर तुझ्या मुरलीची,

पायांमधले त्राणच सरले, दमले की रे मुरारी...

साहवेना, पाहवेना, ऐकवेना यातना,

डोळ्यांमधले अश्रु सुकले तरी ना संपती वेदना.

ऐकू का रे येत नाही हाक मम अंतरीची,

वाट पाहते आहे कृष्णा, मधुर तुझ्या मुरलीची

देह दिधला तो ही असला, रूप तेही नासले,

माझिया मनीचे दु:ख ह्या कुपीतच राहीले.

सर्व देहाचेच व्हावे कान इच्छा अखेरची

वाट पाहते आहे कृष्णा, मधुर तुझ्या मुरलीची

सावळ्या,

मेघांना रंग दिला,

मोरपिशी पंख दिला,

गोकुळास सखा दिला,

मधुर असा डन्ख दिला...

ह्या पापी कुब्जेस क्षणभर सूर ऐकू दे,

प्राण सरण्यापुर्वी तुझिया पाव्यातील अमृत दे...

वाट पाहते आहे कृष्णा, मधुर तुझ्या मुरलीची,

पायांमधले त्राणच सरले, दमले की रे मुरारी...

मन कातरवेडे

मन कातरवेडे

का भरून येती डोळे, का मन होई कातरवेडे?
का ऐकून मधुर तराणे, मन होई सुंदर गाणे?

का आभाळ येता भरुनी, मन नाचे मोर होउनी?
का पाउस जुना आठवुनी, मन बरसे अश्रु होउनी?

का ऐकून हळवे सुर, मन होई भाव विभोर?
का ऐकून बालगीतास, मनास फुटती पंख?

का मन हसते-रडते?
का मृदगंधित अत्तर होते?
का चंचल वारे पीते?
का भिउनी लपून बसते?
का वेडे हळवे होते?
का भूल-भुलैया होते?

का मनात असते प्रीती, खोल तळाशी दडूनी?
का असती इन्द्रधनुषी, मनाच्या आतून भिंती?