तो माणुस कसला

जो पोट धरून नाही हसला
तो माणुस कसला?
जो मन भरून नाही रडला
तो माणुस कसला?
जो मित्रांबरोबर कट्ट्यावर नाही बसला
तो माणुस कसला?
जो मैत्रिणीला चोरून बागेत नाही भेटला
तो माणुस कसला?
जो गर्दीत नाही हरवला
तो माणुस कसला?
त्याच गर्दीत जो एकटा नाही पडला
तो माणुस कसला?
जो आयुष्यात एकदाही नाही फसला
तो माणुस कसला?
जो कधीही नाही खचला
तो माणुस कसला?
जो तावून सुलाखून नाही घडला
तो माणुस कसला?
जो संकटांना एकटा नाही नडला
तो माणुस कसला?
आणि जो माणुस नाही बनू शकला
तो माणुस कसला?

हा झंझावात कुणाचा मज कधीच कळले नाही

त्या कोमल प्रेम-क्षणांची
भावनात गुंफण झाली
शब्दांच्या अर्थाचीही
डोळ्यात बाहुली झाली

काय झालो माझा मीही
मज मजला उमजले नाही
गतस्मृतींची उजळण झाली
हे काय कमी नाही?

त्या उत्कट भावनांच्या
खळखळणाऱ्या फेनिल लाटा
वादळात हिन्द्कळणाऱ्या
माझ्या मनातील नावा

माझा माझ्यावरती
कसला ताबा उरला नाही
मी तुला दुखवले ह्याचे
पळभरही विस्मरण नाही

आता शोधू कुठे कश्या ह्या
व्युहातील प्रकाश वाटा
अंधाराच्या गर्भामधुनी
आता माझी सुटका नाही

वागलो चुकीचा जरी मी
तुजला दुखावायाचा हेतु नव्हता
हा झंझावात कुणाचा
मज कधीच कळले नाही...