रस्त्यावरून जाताना इतरांना शिव्या घालू,
रस्ता मोकळा मिळाला तर स्वतःही तशीच गाडी चालवू,
पण कोणाचा अपघात झाला तर मदत मात्र करायची नाय,
कसले काय, आमचे तर मातीचे पाय...
ऑफिस मध्ये बॉस चे सगळे ऐकू,
कितीही शिव्या घातल्या तरी शेवटी पायात शेपूट घालू,
उलटे बोलायची हिम्मतच नाय,
कसले काय, आमचे तर मातीचे पाय...
सकाळचा पेपर चहा बरोबर चवीने वाचू,
त्यातल्या घोटाळ्यांवर झोरदार चर्चा पण झाडू,
पण कोणाविरुद्ध आवाज उठवायचा नाय,
कसले काय, आमचे तर मातीचे पाय...
दुसऱ्याबद्दल मोठ्या आवडीने बोलू,
लोकांच्या पाठीमागे त्यांच्याच उखाळ्या-पाखाळ्या काढू,
पण कोणाला मोठ्या मनाने मदत करायची नाय,
कसले काय, आमचे तर मातीचे पाय...
आपल्या पुरते जगू आणि
आपल्यासाठीच मरू,
पण कोण दुसऱ्याला जगवायची इच्छा नाय ,
कसले काय, आमचे तर मातीचे पाय...
इतरांना त्रास देऊ आणि
त्यांना पुरते छळू,
पण कोणाला खुल्या दिलाने दाद द्यायची नाय,
कसले काय, आमचे तर मातीचे पाय...आजू-बाजूच्या सगळ्या समस्या बघू,
सोयीस्कररित्या त्यांच्याकडे कानाडोळा करू,
पण निधड्या छातीवर संकटे झेलत निस्वार्थ समाजसेवा करायची नाय,
कसले काय, आमचे तर मातीचे पाय...
सोमवार ते शुक्रवार आणि,
ऑफिस ते घर-दार,
ह्याच्यावर आयुष्य जगायचेच नाय,
कसले काय, आमचे तर मातीचे पाय...
देव-देव करू आणि,
पैशावर त्याला विकत घेऊ,
पण आपल्या हिमतीवर एक पाऊल टाकायचे नाय,
देवा परमेश्वरा, कसले काय, आमचे तर मातीचे पाय...
No comments:
Post a Comment